Rano, 1 maja, wywiesiłem flagę państwową. Będzie pozostawać na swoim miejscu przez najbliższe 3 dni. Święto Pracy jest mi równie bliskie, jak ustanowiony niedawno Dzień Flagi – 2 maja i Święto Konstytucji – 3 maja.

Praktycznie wszyscy, poza beneficjentami dotacji państwowych na działalność polityczną, a więc ugrupowaniami parlamentarnymi, twierdzą zgodnie, że polska przestrzeń publiczna jest zabetonowana. Dołączył do tego chóru i Janusz Palikot, bohater ostatnich dni, twórca polskiej wersji polityki happeningowej.

Czuję się zażenowany jako Polak. Prezydent z premierem w ramach rozpoczętego już wyścigu do „Dużego Pałacu” wykorzystują ludzką tragedię – śmierć w płomieniach 22 mieszkańców domu socjalnego w Kamieniu Pomorskim, do poprawienia swojego wizerunku.
Prezydent ogłosił żałobę narodową, czym zapewne, poza pochyleniem się nad ludzką tragedią, chciał rzucić na kolana premiera, ten bowiem instrumentu tej rangi nie ma w swych możliwościach konstytucyjnych.

Sprawa tarczy antyrakietowej budzi od kilku lat w Polsce i w Europie emocje. Będzie czy nie będzie – zastanawiają się politycy, komentatorzy i zwykli zjadacze chleba pobudzani co chwila doniesieniami mediów. „Financial Times” na swym portalu internetowym napisał, że perspektywa wstrzymania planów rozmieszczenia elementów tarczy antyrakietowej w Polsce i Czechach przez prezydenta Baracka Obamę wystawia te kraje do wiatru.

Jesteśmy w ostatnich dniach świadkami zdarzeń, które potwierdzają, że tak, jak Amerykanie skutecznie korzystają ze swoich marines i pocisków ze zubożonym uranem, tak Rosjanie nie mają oporów przed wykorzystaniem zimą gazu, a właściwie ograniczenia dostaw gazu. Skutkuje to podobnie – i jedno i drugie jest bronią, mającą na celu wzmocnienie nacisków politycznych i osiągnięcie celów mocarstwowych.

W pierwszą rocznicę objęcia władzy w Polsce premier Donald Tusk zameldował o osiągnięciu satysfakcji. Nie zabrzmiało to najładniej, szczególnie w kontekście spraw, których dotyczy.
Opozycja zarówno prawicowa (PiS), jak i lewicowa (SLD) nie zostawiła na rządzie „suchej nitki”. PSL się nie wypowiada, zapewne nie wie jak się znaleźć w tej sytuacji.

Zbliżające się szybkimi krokami kolejne kampanie wyborcze najpierw do Parlamentu Europejskiego, później kampania samorządowa i prezydencka a na końcu do Sejmu i Senatu RP zasadniczo się od siebie różnią. Wiedzą o tym dobrze ci, którzy w nich osobiście uczestniczyli, a także ci, którzy je organizowali.