Chcąc obiektywnie odpowiedzieć na tak zadane pytanie, należy wrócić do kilku bardzo istotnych faktów z historii Polski tj. okresu tzw. wojny domowej...
Nie mam nic przeciwko działalności charytatywnej, ale całe to otoczenie politycznie i ideologiczne wokół WOŚP jest dla mnie trochę przerażające. Tym...
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Tomasz S. Markiewka: Liczby już znamy, teraz przemówmy do wyobraźni
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Osobiście, jestem człowiekiem pokojowo nastawionym do świata, ale nie wykluczam użycia siły w sytuacji gdy głos mój uparcie jest spychany na margines a prawo do godnego życia permanentnie naruszane. Tam, gdzie kończy się dialog i nie ma nadziei na zmianę, gdzie królowie umierają królami a nędznicy nędznikami, gdzie wykluczeni żyją jak szczury by dźwigać na swoich barkach dostatek i przywileje elit, tam kolejny dialog już się nie zaczyna. To jest czas na radykalną akcję bezpośrednią. Czas na przejęcie spraw we własne ręce. Oddolna, samorządna organizacja i mobilizacja może przynieść zmiany na niespotykaną skalę. W tym jest siła ruchów społecznych: nie głaskaniem się po głowach i klepaniem po ramionach egzekwujemy swoje niezbywalne prawa do bezpiecznego i godnego życia, ale bezwzględną presją i perswazją, która nie może być już dłużej ignorowana.
Niemoc w obliczu państwa, bezczelna arogancja jego urzędników i brutalność państwowych bojówek, spycha ludzi na skraj, pozbawia nadziei i radykalizuje ich postawy. Jeżeli władza deprecjonuje i kategoryzuje swoich obywateli na lepszych i gorszych, pozostając głuchą na głosy wykluczonych i marginalizowanych nie pozostaje wiele możliwości manewru. W rozpaczliwym geście domagania się sprawiedliwości można chwycić za butelki i kamienie albo zacząć nazywać rzeczy po imieniu, obrane z pancerza politycznej poprawności i dyplomatycznego savoir vivre.
Nie czuję za grosz litości dla policjanta, który strzelił do Maxa. Zabił człowieka w obronie swojego interesu, w obronie zysku czerpanego przez Policję Gospodarczą z haraczy i prześladowań sprzedawców-imigrantów na warszawskim bazarze dawnego Stadionu X-Lecia. Imigrant żyjący na łasce państwa jest łatwym łupem wyzyskiwaczy, oszustów i państwowej mafii, która za najmniejsze niepodporządkowanie jest w stanie wydalić imigranta z kraju. Władza jest bezkarna, może do woli represjonować ludzi, znęcać się nad więźniami i aresztowanymi, prześladować uchodźców i dyskryminować biednych. Ale kiedy dialog się wypala, czas powstać w obronie swoich praw. Kategoryczna akcja społeczna ma szanse odwrócić taki los. Tak się stało w gdańskiej stoczni w 1989 w Seattle w 1991, w meksykańskim Chiapas w 1994, tak dzieje się dziś w Grecji, w Strefie Gazy i w Poznaniu.
Margines tolerancji na przemoc państwa, tą ekonomiczną, polityczną i społeczną, coraz bardziej się kurczy. Uważam, że hasła "Policja ma krew na rękach" czy "Policja, mordercy w mundurach" są wyrazem wyjątkowej łagodności w obliczu niezliczonych mordów i porwań jakich dopuszczała i dopuszcza się władza państwowa na całym świecie i jej zbrojne ramiona w postaci wojska, policji czy straży granicznej. A wszystko dla zachowania przywilejów i profitów płynących z zajmowanych stanowisk.
Policjant, który zastrzelił Maxa nie szukał z nim dialogu, wymierzył od razu śmiertelny cios. Moja zdecydowana i "radykalna" reakcja na policyjną przemoc jest wyrazem najwyższej delikatności, na jaką dziś mogę się zdobyć i jestem rozgoryczony swoją postawą, że nie stać mnie na radykalizm działania jaki na prawdę należy się bandytom w policyjnych mundurach.
Łukasz Wójcicki
