Nie mam nic przeciwko działalności charytatywnej, ale całe to otoczenie politycznie i ideologiczne wokół WOŚP jest dla mnie trochę przerażające. Tym...
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Dorota Jagoda Michalska: Władysław Hasior - dekolonializm, nowoczesność, historia
Jacenty Dędek: Miasto na miarę człowieka
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Tomasz S. Markiewka: Liczby już znamy, teraz przemówmy do wyobraźni
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Kiedy wyruszą z byłych województw,
gmin przeznaczonych do likwidacji
ex pracownice przymkniętych fabryk,
pasażerowie z zamkniętych stacji
mszcząc się za pensje dane po gębie
na papierowym wikcie kelnerzy
wiejskie dachowce, miejskie gołębie,
cienkich budżetów sprawni zecerzy
wbiją sztylety w zastałe łamy
dawno przebrzmiałych tekstów pacierzy -
nowe ułożą szpalty z ich czcionek.
(Zrobią co dawno zrobić należy)
Gdy poniżane przez świat powiaty
zeżrą ordery z cukrowej waty,
by pomścić mokre sny o Ikei,
Chleb, co nie syci, klej co nie klei,
Deficytowe kucharskie książki
spalą domowych dań akuszerzy,
z wezwań do zapłat skręcą kiełbasy.
(Zrobią co dawno zrobić należy)
Za strach, za biedę, upokorzenie
Za sfałszowanych marzeń tysiące
Za śmiech, pogardę, lekceważenie,
bledziej biedniejszym świecące słońce
Gdy na spotkanie witryn bankowych
Poleci kostka z ulic wydarta
Przypomną wam się Radom, Semperit
Poznański czerwiec i stocznia gdańska.
Mateusz Trzeciak
Utwór otrzymał wyróżnienie w "Konkursie na wiersz gniewny" organizowanym przez Radio Łódź i Uniwersytet Łódzki z okazji 50-tej rocznicy śmierci Władysława Broniewskiego.
