Chorujący potrzebują wspólnoty, nie rynku. Ale rynek nie odda tak intratnego biznesu bez oporu. To gigantyczny przemysł, który nie będzie na...
Jak nie przegrać wyzwolenia?
Gdzie tkwi tajemnica nieustannej popularności myśli Frantza Fanona? Ten pochodzący z Martyniki działacz algierskiego...
Demokracja w wydaniu liberalnym się kończy. Jeśli nie chcemy jej oddać prawicy, musimy odzyskać politykę – sporną, emocjonalną i odważną. Czas...
Jak wytłumaczyć, że ludzie nie są w stanie zrezygnować z części własnego komfortu, mając świadomość, że to niszczy przyszłość ich dzieci? Jak z...
Stało się. Po wielu dniach napięcia i wzajemnego ostrzału pomiędzy Izraelem Netanjahu wspieranym przez Trumpa, a Iranem ajatollahów - USA...
Paulina Januszewska: Współistnienie? Ta, jasne! Żydowska komiczka kontra Netanjahu
Przemysław Stefaniak: Czy sukces koncertu powinniśmy mierzyć tym ile osób kupi bilet?
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Nixon, który w sierpniu 1974 roku, a wiec na ponad dwa lata przed upływem swej kadencji podał się do dymisji, był jedynym w dziejach USA prezydentem zmuszonym do tego. Afera Watergate ujawniła łamanie przez niego konstytucji poprzez wykorzystywanie tajnych służb do walki z przeciwnikami politycznymi.
Łącznie taśmy zawierają liczący sobie 3700 godzin zapis nagrywanych potajemnie rozmów byłego prezydenta. Ostatnia, ujawniona w mijającym tygodniu, część obejmuje 340 godzin. Na 94 udostępnionych taśmach słychać m.in., jak Nixon w rozmowie ze współpracownikami w Białym Domu instruuje ich, jak ukryć przed mediami nielegalne działania służb specjalnych i swoją odpowiedzialność za nie.
Wśród upublicznionych materiałów jest rejestracja magnetofonowa spotkania Nixona z generalnym sekretarzem KPZR Leonidem Breżniewem 18 czerwca 1973 roku w Waszyngtonie. Obaj przywódcy starali się załagodzić konflikty dzielące USA i ZSRR. Nixon wyjaśnił m.in. motywy swej historycznej wizyty w Chinach, która była wstępem do nawiązania stosunków Waszyngtonu z rządzonym przez komunistów mocarstwem, dotąd nieuznawanym przez USA. Odwilż w relacjach z Pekinem była wymierzona politycznie w Związek Radziecki, skłócony wówczas w Chinami. Na spotkaniu z Breżniewem Nixon tłumaczył, że cicha konfrontacja z Chinami groziłaby, że w końcu dojdzie do wojny atomowej.
Historycy zwrócili uwagę na serdeczny ton szczytu. Zarówno Nixon, jak i Breżniew starali się podkreślać, że w interesie obu supermocarstw leży porozumienie. Breżniew powiedział w pewnym momencie, że ma nadzieję na prawdziwe, trwałe stosunki między naszymi krajami.
Nagrania – na co zwróciła uwagę prasa, zwłaszcza w Izraelu - potwierdziły też wcześniejsze przypuszczenia, że Nixon przejawiał antysemityzm. W rozmowie z ówczesnym sekretarzem stanu Henrym Kissingerem Nixon oskarżył Żydów amerykańskich, że lojalność wobec Izraela przekładają ponad lojalność wobec USA i działają wbrew interesom Ameryki. Żydowski interes stawiają wyżej niż interes Ameryki. Czas, do cholery, żeby Żyd w Ameryce zrozumiał, że jest przede wszystkim Amerykaninem, a dopiero potem Żydem - powiedział.
Z kontekstu rozmowy z Kissingerem wynika, iż Nixon miał do Żydów pretensję o to, że domagają się, by warunkiem odprężenia z ZSRR było ułatwienie emigracji Żydów z tego kraju. Prezydent obawiał się, że lobby żydowskie udaremni szczyt z Breżniewem. Jeżeli storpedują szczyt, publicznie obarczę ich za to winą - oświadczył.
W nagranej w Białym Domu rozmowie z jedną z dziennikarek prezydent powiedział również, że czarni nie potrafią rządzić na Jamajce i nigdzie indziej.
Fot. Wikimedia Commons
