Hiszpania - Zwycięstwo konserwatystów (akt.)

Hiszpania: Zwycięstwo konserwatystów (akt.)

[2011-11-21 00:11:01]

Triumfalistyczny ton naszych prawicowych mediów nie jest usprawiedliwiony. Socjaldemokraci z PSOE co prawda przegrali te wybory, ale ich porażka wcale nie jest tak druzgocąca jak to się przedstawia w komentarzach. Przypomnijmy los wielkiej koalicji AWS. Po 4 latach dość spokojnych rządów ugrupowanie to nie przekroczyło nawet 8-procentowego progu i nie dostało się do parlamentu. Przypomnijmy sobie stopniową degrengoladę SLD, które z partii rządzącej z 41-procentowym poparciem stoczyła się na pozycję piątego ugrupowania w obecnym Sejmie. Sięgnijmy dalej i wspomnijmy los niegdyś współrządzącej i naszpikowanej autorytetami Unii Demokratycznej. Tymczasem w apogeum (?) kryzysu, przy rekordowym, 22-procentowym bezrobociu, PSOE zdołała przyciągnąć 29 proc. elektoratu. Będzie drugą partią w Kortezach i całkiem silną opozycją. Tylko pozazdrościć takiej "klęski"!

Waldemar Chamala

Konserwatywna Partia Ludowa (Partido Popular) zwyciężyła w wyborach parlamentarnych w Hiszpanii. Prawica zdecydowanie pokonała rządzącą od 2004 r. Hiszpańską Socjalistyczną Partię Robotniczą (Partido Socialista Obrero Español) premiera José Luisa Rodrígueza Zapatero. Na zwycięskie ugrupowanie głos oddało 44,62 proc. Hiszpanów, co daje im 186 mandatów w liczącej 350 miejsc izbie niższej parlamentu. Na PSOE zagłosowało 28,73 proc., co pozwoliło uzyskać im 110 mandatów.

Do parlamentu weszli jeszcze centroprawicowi regionaliści katalońscy z partii Konwergencja i Unia (Convergència i Unió) - 4,17 proc. i 16 deputowanych, Zjednoczona Lewica (Izquierda Unida) - 6,92 proc. i 11 deputowanych, koalicja baskijskich partii lewicowo-niepodległościowych Amaiur w której skład wchodzą Eusko Alkartasuna, Alternatiba, Aralar i niezależni działacze środowiska lewicy niepodległościowej (ezker abertzale) - 1,37 proc. i 7 deputowanych, socjalliberałowie z ugrupowania Unia, Postęp i Demokracja (Unión Progreso y Democracia) oraz proniepodległościowa chadecka Baskijska Partia Nacjonalistyczna (Euzko Alderdi Jeltzalea/Partido Nacionalista Vasco) odpowiednio 4,69 i 1,33 proc., co dało im po 5 deputowanych.

Pojedyncze mandaty zdobyła proniepodległościowa koalicja lewicowych partii katalońskich - Republikańska Lewica Katalonii (Esquerra Republicana de Catalunya) - Przegrupowanie na rzecz Niepodległości (Reagrupament Independentista) - Katalońska Solidarność na rzecz Niepodległości (Solidaritat Catalana per la Independència) - 3 deputowanych, niepodległościowa lewica z Galicyjskiego Bloku Nacjonalistycznego (Bloque Nacionalista Galego) - 2 deputowanych, niepodległościowcy kanaryjscy z sojuszu Koalicja Kanaryjska (Coalición Canaria) - Nowe Kanary (Nueva Canarias) - Kanaryjska Partia Nacjonalistyczna (Partido Nacionalista Canario) - 2 deputowanych, lewicowa Koalicja Kompromisu (Coalició Compromís) skupiająca partie reprezentujące regionalistów i niepodległościowców walencjańskich - Walencjański Blok Nacjonalistyczny (Bloc Nacionalista Valencià), Inicjatywa Ludu Walencji (Iniciativa del Poble Valencià), Zieloni - Lewica Ekologiczna Wspólnoty Walencjańskiej (Los Verdes - Izquierda Ecologista de la Comunidad Valenciana) oraz Projekt Eko (Proyecto Equo) - 1 deputowany, centroprawicowi regionaliści asturyjscy z Forum Asturyjskiego (Foro Asturias) - 1 deputowany i koalicja partii baskijskich w Nawarze - Geroa Bai - 1 deputowany.

Poza parlamentem znalazły się lewicowa koalicja Socjalistyczna Partia Majorki - Porozumienie Nacjonalistyczne (PSM-Acuerdo Nacionalista) - Inicjatywa Zielonych (Iniciativa Verdes) - Porozumienie na rzecz Majorki (Acuerdo por Mallorca) - Equo, Partia Przeciwko Walkom Byków, Okrucieństwu i Złemu Traktowaniu Zwierząt (Partido Antitaurino Contra el Maltrato Animal), promująca oddawanie pustych głosów partia Puste Siedzenia (Escaños en Blanco), lewicowi regionaliści z Partii Andaluzyjskiej (Partido Andalucista), skrajnie prawicowa Platforma na rzecz Katalonii (Plataforma per Catalunya), centrowa Partia Regionalistów Kantabrii (Partido Regionalista de Cantabria), Na rzecz Bardziej Sprawiedliwego Świata (Por un Mundo Más Justo), Komunistyczna Partia Ludów Hiszpanii (Partido Comunista de los Pueblos de España), Piraci Katalonii (Piratas de Cataluña), skrajnie lewicowa koalicja Antykapitaliści (Anticapitalistas), Zjednoczenie Komunistów Hiszpanii (Unificación Comunista de España), lewicowa Partia Humanistyczna (Partido Humanista), skrajnie prawicowa Hiszpania 2000 (España 2000), centrolewicowa koalicja Republikanie (Republicanos), chrześcijańsko-socjalistyczna Międzynarodowa Solidarność i Samorządność (Solidaridad y Autogestión Internacionalista), Platforma Koalicji Obywateli i Organizacji na rzecz Demokracji bez Dwupartyjności (Plataforma Coalición transversal de ciudadanos y entidades por la Democracia sin bipartidismo), lewicowa Nacjonalistyczna Alternatywa Kanaryjska (Alternativa Nacionalista Canaria), skrajnie prawicowa Hiszpańska Falanga (Falange Española de las JONS), Centrum Demokratyczno-Liberalne (Centro Democrático Liberal), Regionalistyczna partia Wschodniej Andaluzji (Partido Regionalista por Andalucía Oriental), centrowa partia Zjednoczeni na rzecz Walencji (Units x Valéncia), Partia Wolności Osobistej (Partido de la Libertad Individual), lewicowi regionaliści z Partia Kastylii i Leonu (Partido de Castilla y León), Regionalistyczna Partia Kraju Leońskiego (Regionalist Party of the Leonese Country), trockistowska Internacjonalistyczna Socjalistyczna Partia Robotnicza (Partido Obrero Socialista Internacionalista), skrajnie prawicowa Narodowa Demokracja (Democracia Nacional) i skupiająca lewicowe partie z Ceuty Koalicja Caballas (Coalición Caballas).

Nowym premierem zostanie najprawdopodobniej Mariano Rajoy, 56-letni Galicyjczyk liderujący konserwatystom od kilku już lat, będący w przeszłości m.in. wicepremierem w prawicowym rządzie José Maríi Aznara. Jego socjalistycznym przeciwnikiem nie był już niepopularny premier Zapatero, ale jego następca, 60-letni Alfredo Pérez Rubalcaba.

Wybory są dowodem ostatecznej klęski hiszpańskiej centrolewicy wywołanej fatalną sytuacją gospodarczą, która wyjątkowo uderzyła w socjalistyczny rząd. Jego politycy byli od dłuższego czasu oskarżani o mało lewicowy, zachowawczy styl rządzenia o neoliberalnym charakterze na polu polityki gospodarczej rekompensowanym przez wojny światopoglądowe, na fali których partia Zapatero zalegalizowała m.in. aborcję i małżeństwa homoseksualne. W ostatnim czasie od socjalistów odwróciła się znaczna część ich elektoratu, związanego często m.in. ze środowiskami hiszpańskich "Oburzonych".

Łukasz Drozda

Fot. Wikimedia Commons.

lewica.pl w telefonie

Czytaj nasze teksty za pośrednictwem aplikacji LewicaPL dla Androida:

Xawier Woliński: Konserwie wolno wszystko, lewakom nic

Weronika Parfianowicz, Jakub Rok: Odzyskać przyszłość

John Paul: Nawrocki prezydentem

John Paul: Lewica na powyborczych rozdrożach

John Paul: "Najbiedniejszy prezydent świata"

Michał Peno: Demokracja sterowana pilotem „środkowego wyborcy”

Hiszpania: Zwycięstwo konserwatystów (akt.)

lewica.pl w telefonie

21 czerwca: