
Katarzyna Przyborska: Czerwony Bór musi być biały. Tego wymaga polska wrażliwość
Tusk i Trzaskowski najwyraźniej uznali, że niedouczone społeczeństwo, leczące się czosnkiem i wódką i nienawidzące obcych, to w sam raz materiał na... [0]
Mateusz Stolarz: Prezydent z plantacji bananów. Elity, przemoc i nowa twarz prawicy
Ekwador, kraj o niezwykłym bogactwie przyrodniczym, ale równie dramatycznej historii politycznej – od krwawych zamachów stanu w XX wieku, przez... [0]
Tomasz Markiewka: Tylko obniżka składki zdrowotnej czy już psucie państwa?
Największymi przegranymi okazują się w tej sytuacji osoby na etacie. Najwyraźniej nie są potrzebne gospodarce i wszystkie powinny założyć... [0]
Wojtek Boliński: Lewica w Polsce boi się własnego cienia
Nie można mieć popularnej posłanki w swoich szeregach i nie mieć jednocześnie. Wybór jest dość prosty: albo osoby nieheteronormatywne, albo... [10]
Slavoj Žižek: Najlepsze rozwiązanie dla Europy? Pryncypialny pragmatyzm
Dziś Europa wyraźnie nie jest traktowana jako główna sojuszniczka USA, więc należy rozważyć między innymi możliwość strategicznego sojuszu z Chinami... [4]
Tomasz S. Markiewka: Niepamięć to przepis na polityczną katastrofę
Nie mamy w Polsce pamięci społecznej po pandemii COVID-19. Jest tylko jedna duża grupa, która dobrze pamięta pandemię i umie wykorzystać ją... [1]
Więcej...


Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Dzisiaj o tym, jak prawacy wpadli w szał, bo inni mają czelność dobrze się bawić.
W poprzedni weekend przez internet, a zwłaszcza takie szemrane... [0]
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Skłonność do pisania krótkich form wynika często z potrzeby szybkiego wyrażenia tego, co irytuje. A powodów do irytacji nie brakuje; głośne rozmowy w... [0]
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
W ciągu ostatnich kilku lat (powiedzmy 6) przez krakowskie Teatry przewinęło się sporo Brechta. Zaryzykowałbym twierdzenie, że jest modny bardziej... [0]
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Ponowoczesność miała być erą ironii, która z góry rozbraja wszelką przemoc i usuwa ją z życia społecznego. Dziś jednak ironia jest narzędziem... [0]
Więcej...


Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Na zachętę zacznijmy od tego, że tę książkę warto przeczytać, niezależnie od wszelkich jej słabości. I to nie tylko dlatego, że mieliśmy rzadką... [0]
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Na najnowszą premierę WTW warto się wybrać. Oczywiście osoby bardzo religijne i bardzo pruderyjne mogą nie doświadczać entuzjazmu w trakcie oglądania... [0]
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Bywają książki obok których nie da się przejść obojętnie. Bywają ludzie, którzy zostawiają za sobą konkretne dzieła, które zapadają w pamięci... [0]
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Niepokoi wyraźne w książce przedmiotowe podejście do człowieka. Pogłębiające się nierówności, bieda i zablokowane ścieżki awansu społecznego martwią... [0]
Więcej...


Agnieszka Karch: Prawa, nie przywileje
[2010-10-25 06:34:34]
Rządowe prace nad ustawą parytetową zbiegły się w czasie z brytyjską premierą filmu Nigela Cole "Made in Dagenham" oraz z czterdziestą rocznicą uchwalenia w Wielkiej Brytanii ustawy zrównującej wynagrodzenia kobiet i mężczyzn pracujących na tych samych stanowiskach. Film Nigela Cole opowiada historię heroicznej walki szwaczek z fabryki obić siedzeń samochodowych Forda o zrównanie ich pensji z pensją mężczyzn, których warunki i komfort pracy były o niebo lepsze. Dlaczego lepsze? A dlatego, jak wykrzykuje przewodząca fabrycznemu buntowi Rita O'Grady (w tej roli znakomita Sally Hawkins), że posiadali ten element anatomii poniżej pasa, którego kobietom brak. Tak, interpretacja jest poprawna: tylko dlatego, że byli mężczyznami. Niedorzeczne, nieprawdaż? A jak bardzo, jak pokazuje historia, prawdziwe.
Akcje strajkowe, liczne debaty, poruszające występy w telewizji i na zjazdach związków zawodowych, i spotkania z przedstawicielami rządu Harolda Wilsona prowadzą ostatecznie do zwycięstwa kobiet nad machiną męskiej dominacji. Rezultatem wydarzeń z 1968 roku jest podpisana dwa lata później ustawa o zrównaniu płac (Equal Pay Act 1970).
"Made in Dagenham" jest fantastycznie opowiedzianą, szalenie wzruszającą historią walki o lepszy byt. To niebywałe jak czasy szybko się zmieniają, można by pomyśleć. Sęk w tym, że czasy nie zmieniają się same, lecz pod wpływem działań uciskanej grupy.
Najważniejszą lekcją "Made in Dagenham" dla dzisiejszych kobiet i odpowiedzią na pytanie dlaczego gra jest warta świeczki, jest stwierdzenie Rity w kulminacyjnym momencie filmu, że jedyne, o co walczymy to prawa, nie przywileje (Rights, not priviledges!). W ostrej wymianie zdań z początkowo nieprzekonanym do sensu jej działań mężem, Rita ironicznie dziękuje Eddiemu za jego dobroduszność: za to, że nie znęca się nad nią, nie bije dzieci, nie wraca pijany do domu i czasem pomaga jej w domowych obowiązkach.
"Made in Dagenham" podnosi na duchu i napawa dumą z osiągnięć poprzednich pokoleń kobiet. Jednak dla polskiego odbiorcy jest również filmem smutnym. A smutnym dlatego, że wiele scen, które dla brytyjskich kobiet mają kojarzyć się z mizoginistyczną postawą z lat sześćdziesiątych, jest w kontekście polskiej polityki prokobiecej tragicznym odbiciem rzeczywistości. Stereotypy związane z ideałem kobiecości, czy rolą kobiet w społeczeństwie wciąż zakorzenione są w mentalności Polaków. Seksistowskie aluzje wciąż obecne są w mediach, reklamie, a nawet w dyskursie politycznym. Filmowa scena z kongresu związków zawodowych - sala pełna mężczyzn - do złudzenia przypomina polski parlament, czy wiele instytucji państwowych. Natomiast feminizm zbyt często kojarzy się Polakom z łakomą paszczą czyhającą na jakiś smaczny kąsek. W tle słychać szepty: Myśli, że jej się należy tylko dlatego, że jest kobietą.
Wniosek jest następujący: warto walczyć, bo jak pokazuje historia, bez walki nie ma zmiany. Gdyby nie Rita O'Grady, nie wiem czy dziś zarabiałabym tyle, co kolega z biurka obok. Nie wiem, czy gdyby nie sufrażystki z początku dwudziestego wieku, mogłabym głosować w wyborach, uczyć się, pisać. Polki nie powinny zadowalać się trzydziestopięcioprocentowym parytetem. Nie powinny być usatysfakcjonowane dopóki nie wywalczą idealnej pięćdziesiątki. Bo trzydzieści pięć brzmi jak przywilej. Pięćdziesiąt to już prawo.
"Made in Dagenham". Reż. Nigel Cole. Premiera 20 września 2010 r.
Agnieszka Karch
|
lewica.pl w telefonie
Czytaj nasze teksty za pośrednictwem aplikacji LewicaPL dla Androida:
-
Warszawska Socjalistyczna Grupa Dyskusyjno-Czytelnicza
- Warszawa, Jazdów 5A/4, część na górze
- od 25.10.2024, co tydzień o 17 w piątek
-
Fotograf szuka pracy (Krk małopolska)
- Kraków
-
Socialists/communists in Krakow?
- Krakow
-
Poszukuję
-
Partia lewicowa na symulatorze politycznym
- Discord
- Teraz
-
Historia Czerwona
-
Discord Sejm RP
- Polska
- Teraz
-
Szukam książki
-
Poszukuję książek
-
"PPS dlaczego się nie udało" - kupię!!!
- Lca
Więcej ogłoszeń...
24 kwietnia:
1794 - W Warszawie ukonstytuował się klub jakobinów pod nazwą Zgromadzenie Obywateli Ofiarujących Posługę i Pomoc Magistraturom Narodowym w Celu Dobra Ojczyzny.
1906 - Organizacja Techniczno-Bojowa PPS odbiła 10 więźniów Pawiaka.
1916 - Wybuch powstania wielkanocnego w Dublinie; jedną z głównych sił antybrytyjskich była socjalistyczna Irlandzka Armia Obywatelska (ICA) pod dowództwem Jamesa Connolly’ego.
1983 - Socjalistyczna Partia Austrii (SPÖ) wygrała wybory parlamentarne.
1988 - W I turze wyborów prezydenckich we Francji François Mitterrand zdobył 34,1% głosów.
2013 - Niedaleko stolicy Bangladeszu Dhaki zawalił się ośmiokondygnacyjny budynek Rana Plaza, mieszczący kilka zakładów odzieżowych. Zginęło 1127 osób, a około 2500 zostało rannych.
?