Jak nie przegrać wyzwolenia?
Gdzie tkwi tajemnica nieustannej popularności myśli Frantza Fanona? Ten pochodzący z Martyniki działacz algierskiego...
Demokracja w wydaniu liberalnym się kończy. Jeśli nie chcemy jej oddać prawicy, musimy odzyskać politykę – sporną, emocjonalną i odważną. Czas...
Jak wytłumaczyć, że ludzie nie są w stanie zrezygnować z części własnego komfortu, mając świadomość, że to niszczy przyszłość ich dzieci? Jak z...
Stało się. Po wielu dniach napięcia i wzajemnego ostrzału pomiędzy Izraelem Netanjahu wspieranym przez Trumpa, a Iranem ajatollahów - USA...
Paulina Januszewska: Współistnienie? Ta, jasne! Żydowska komiczka kontra Netanjahu
Przemysław Stefaniak: Czy sukces koncertu powinniśmy mierzyć tym ile osób kupi bilet?
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Głównym tematem partyjnej kampanii wyborczej była kwestia ewentualnej koalicji z socjalistyczną Nową Partią Demokratyczną i kanadyjskimi Zielonymi przed najbliższymi wyborami parlamentarnymi. Jej zwolennicy zwracają uwagę, że partie te uzyskały łącznie w poprzednich wyborach zdecydowanie więcej głosów od zwycięskiej Partii Konserwatywnej. Większościowa ordynacja wyborcza zapewnia jednak przewagę jednolitej prawicy nad skłóconą centrolewicą.
Trudeau sprzeciwia organizowaniu wspólnych prawyborów przez liberałów i NDP, natomiast zdaniem Murray są one jedyną szansą na pokonanie konserwatystów, co z kolei umożliwiłoby przeforsowanie zmiany ordynacji wyborczej na bardziej proporcjonalną.
Młody i charyzmatyczny Trudeau jest dziś jednym z najpopularniejszych kanadyjskich polityków, jednak jego oponenci zarzucają mu brak politycznej wiedzy i mało określone poglądy oraz uważają, że karierę zawdzięcza on tylko swojemu nazwisku.
Partia Liberalna od czasów kolonialnych stanowiła jedną z dominujących sił na kanadyjskiej scenie politycznej. Chociaż początkowo opowiadała się za leseferyzmem, to w XX wieku, dzięki politykom takim jak Lester Pearson czy Pierre Trudeau, nabrała bardziej socjalnego oblicza.
W wyborach w 2011 Partia Liberalna uzyskała najgorszy wynik w historii (19 proc. głosów i 11 proc. mandatów w Izbie Gmin) i zajęła trzecie miejsce, za NDP. Jednakże ostatnie sondaże wskazują na odbudowę poparcia dla niegdysiejszej "naturalnej partii rządzącej" Kanady.
Fot. Wikimedia Commons
